Yaşamın kıyısında veya tam ortasında, sabah uyanırken yada gece yatarken, mutlumusun acaba kendi başına kendi yerinde kendince kaldığında,
bence değilsin; çünkü yanlızlığın içinde bile yanlız kalamıyacağını bildiğinden.
Aslında yanlızlığında ne aradığın önemli, sadece yanlızlıkmı ! yoksa bilemediğin veya bilmek istemediğin, göremediğin veya görmek istemediğin, duyamadığın veya duymak istemediklerindenmi, kaçış yanlızlık sığınagı.
aslında en büyük yalızlık, aslında en büyük kaçış, en kalabalık en çoklukların olduğu yerde, senden birinin olmaması , aslında kaçış yaşamındaki her anı, sadece üç soru ile cavaplamaktan " ne, neden, niçin" aslında kaçış ve yanlızlık cığlığı en sonunda, her an yakın olan ama her zaman uzakmış gibi görmediyin, duymak istemediyin, işitmekten hoşlanmadığın son kale son nokta olan mezar yanlızlığı. işte orda tam orada çıplaklık içinde, caresizlik içinde korku halinde, bilinmezliğin telaşındayken yanlızmısın?
Kimisi yalnızlığı kafa dilemek için kabullenebiliyor...
YanıtlaSil